Trijntje: “De allereerste keer dat ik Ken je mij hoorde was bij mij thuis. Van mijn vader had ik de dichtbundel Lichtmeegekregen. Daarbij zat een cd waarop Stijn teksten van hem zingt. Stijn had daarvoor zelf de muziek geschreven.Ken je mij sprong er voor mij bij de eerste keer luisteren meteen uit. Zo heftig ook, dat het mij niet meer losliet. Ik moest het gewoon zingen! Dat heb je soms met een melodie. En wie had ooit kunnen bedenken dat ik nog eens werk van mijn vader zou zingen?”
Buiten de kerk
Stijn: “Dat de liedjes die ik maakte met de teksten van Huub op cd zijn uitgekomen, komt door kunstenares en producente Iris van Haaren. Zij opperde dat zijn teksten ook buiten de kerk zouden moeten klinken. Immers, iedereen heeft levensvragen. Huub verwees haar door naar mij, waarna ik de cd Licht heb gemaakt. Kort na het uitkomen van het boekje met die cd, belde Trijntje mij op met de vraag of zij Ken je mij mocht zingen. Ik vond dat goed natuurlijk. Trijntje doet het liefdevol en op haar eigen manier, met haar mogelijkheden en haar kracht. Zo legt zij haar eigen getuigenis af met dat lied. Voor haar vader en voor mij kan dat alleen maar een compliment zijn.”
Op schoot
Trijntje: “Mijn vader schreef Ken je mij in het jaar dat ik geboren ben. Dat ik het zoveel jaar later op mijn repertoire heb genomen, maakt de cirkel van de band met mijn vader rond. Als ik het zing, voel ik me als een jong meisje op zijn schoot. Heel harmonieus. Ik ben natuurlijk opgegroeid met zijn teksten, maar door ze te zingen voelt het net of ik dichter bij hem sta. Niet geheel toevallig heb ik het lied live opgenomen in De Rode Hoed in Amsterdam. Die plek is het decor van mijn jeugd: mijn vader hield daar zijn diensten. Het optreden daar gaf ik samen met gitarist Leonardo Amuedo. Een fantastische muzikant is dat, die volledig een is met zijn instrument. Onze versie verschilt van de oorspronkelijke versie van Stijn. Stijns versie is iets rustiger.”
Mensen herkennen zichzelf
Trijntje: “Het lied brengt nog altijd veel teweeg. Ontroering vooral. Mensen herkennen zichzelf in de gedachte dat ieder mens kwetsbaar is en het liefst in z’n onvolmaaktheid geaccepteerd wil worden door de ander. Het is wat je ervaart als je ouders je als kind nemen zoals je bent, ook al ben je niet perfect. Dat onvoorwaardelijke vind ik zó mooi. Daar gaat het om!”
